گفتگو با مهندس کدخدازاده: عامل انسانی رکورد دار عاملهای بروز تصادفات
1395-01-01
کیاندخت کدخدازاده دارای مدرک مهندسی عمران راه و ترابری، دارای بیش از 15 سال سابقه فعالیت در وزارت راه و شهرسازی و اکنون در دبیرخانه کمیسیون ایمنی راهها فعال است. با وی در رابطه با ایمنی راه گفتوگویی انجام دادهایم که در زیر میخوانید:
· چه عواملی در بروز تصادفهای جادهای کشور دخیل هستند؟
به نظر بنده مهمترین عامل، عامل انسانی است. یعنی در واقع در تصادفها همیشه گفته میشود که سه عامل راه، انسان و وسیله مقصر هستند،اما در حال حاضر بیشترین درصد را عامل انسانی به خود اختصاص داده استکه به نظر بنده مهمترین عامل در این زمینه نحوه رانندگی است. یعنی باید روی فرهنگ رانندگی در کشور به صورت ویژه کار شود. این آموزشها باید از آموزشهای دوره ابتدایی شروع و تا دوره دانشگاه یا حتی زمانی که فرد پشت فرمان مینشیند، ادامه یابد و حتی گسترش پیدا کند.
· برای کاهش تصادفها مردم، مسئولان یا خودروسازان کدامشان تاثیرگذارترند؟
در واقع باید هم قانون درست باشد، یعنی همه مسایل را در نظر بگیریم، هم اجرای قانون مناسب باشد. اگر قانون بیش از اندازه سختگیرانه باشد یا به اجرای آن اهمیت داده نشود، وجهه قانون پیش مردم از بین میرود. به خاطر این موضوع در درجه اول دولت و مسئولان قرار دارند که باید با استفاده از قانونگذاری مناسب و راهکارهای صحیح به سمت ارتقای ایمنی گام بردارند، اما بعد از آن هر کدام از مردم باید نسبت به رفتار خود مسئول باشند و به این موضوع برسند که هر کدام تک تک در مورد ایمنی راه مسئول هستند و هر کدام میتوانند نقش داشته باشند و کمک کنند. در واقع ایمنی موضوعی است که تمام عوامل بایددست به دست هم دهند.
فرض کنید در اعمال مقررات ما به جایی برسیم که مأمور راهنمایی و رانندگی چه در جاده حضور داشته باشد یا نداشته باشد سرعت را رعایت کنیم و این موضوع تنها به زمان حضور پلیس محدود نشود. این حس باید در مردم ایجاد شود که پلیس باشد یا نباشد، ملزم هستند قانون را رعایت کنند. در واقع این فرهنگ باید با گذشت زمان در مردم ایجاد شود، اما در عین حال ما میدانیم که یکی از عوامل اعمال مقررات است که باید از طریق نیروی پلیس در جادهها، سطح شهر و ... مورد توجه قرار گیرد.
· فرهنگسازی برای پیشگیری از تصادف از چه طریقی باید انجام شود؟
نظر بنده این است که ما باید آموزش در این زمینه را از دوران دبستان شروع کنیم تا به یک باور ذهنی تبدیل شود، همانند تمام کشورها که از این مقطع در این زمینه سرمایهگذاری کردهاند. برای بحث فرهنگسازی باید گروههای مخاطب خود را شناسایی کنیم و توجه کنیم که برای هر کدام به آموزشهای خاصی نیاز داریم، اما تعدادی آموزش کلی و عمومی نیز وجود دارد که از دوران کودکی باید در مهدهای کودک، دبستان،دبیرستان و چه بسا در دانشگاهها ارایه شود. برای اینکارآموزشهای موجود باید توسعه پیدا کند. در سطح سیستم گواهینامه یک جداسازی صورت بگیرد. یادمان باشد هر اندازه به مردم آموزش داده شود، باز هم کم است. باید آموزش در همه مقاطع و به شکل مستمر باشد چون مطالب با تکرار در ذهنها ماندگار میشود.
· در رابطه با ایمنی راهها تا کنون چه اقداماتی انجام شده است؟
کمیسیون ایمنی راهها که میتوان گفت بالاترین کمیسیونی است که به ایمنی راهها رسیدگی میکند از سال 1382 مورد تصویب هیئت دولت قرار گرفت و آییننامه اجرایی آن گرفته شد. چند سال فعال بود تا سال 1390 که متأسفانه دو سه سال غیرفعال شد. خوشبختانهاین کمیسیون از زمان وزارت دکتر آخوندی دوباره فعال شده است. در واقع در کمیسیون ایمنی راهها ما به تمام مواردی که به ایمنی راه مربوط میشود از ایمنی وسیله نقلیه گرفته تا مجموع عواملی که بر ایمنی تأثیرگذارندهمانند آموزش رانندهها، بررسی دلیل برخورد وسایل نقلیه با مشکل در تمام مسایلی که به ایمنی حمل و نقل جادهای مرتبط میشود و علتیابی و بررسی تصادفاتی که رخ داده پرداخته میشود.
· برگزاری همایشها و کنفرانسها در زمینه حوادث رانندگی و جادهای را چطور ارزیابی میکنید؟
برگزاری همایش و کنفرانس کار بسیار خوبی است. به ویژه اینکه متخصصان و کارشناسانی که حرفی برای گفتن دارند در این همایشها حضور پیدا میکنند و به بیان نقطه نظرات خود میپردازند. ما در واقع باید از نتایج کنفرانسها و مقالاتی که ارایه میشود استفاده و با پیگیری لازم ضعفهای قانونی را مطرح کنیم. برگزاری این کنفرانسها به شرطی خوب است که موارد مطرح شده مورد اجرا قرار گیرد و نتایج به شکل مجموعه مقالاتی نباشد که وارد کتابخانه شود و کسی از آن بهره نگیرد.